Uczymy, że zbawienie jest całkowicie z łaski Bożej na podstawie odkupienia Jezusa Chrystusa, zasługi Jego przelanej krwi, a nie na podstawie ludzkich zasług czy uczynków (J 1:12; Ef 1:7; 2:8-10; 1P 1:18-19).

 

Odrodzenie.

 

Uczymy, że odrodzenie jest nadprzyrodzonym dziełem Ducha Świętego, przez które nadana jest boska natura i boskie życie (J 3:3-7; Tt 3:5). Jest ono natychmiastowe i dokonane wyłącznie mocą Ducha Świętego przy udziale Słowa Bożego (J 5:24), gdy skruszony grzesznik, uzdolniony przez Ducha Świętego, reaguje z wiarą na boską obietnicę zbawienia. Prawdziwe odrodzenie manifestuje się owocami godnymi  upamiętania pokazanymi w prawości postawy i zachowania. Dobre uczynki są właściwym dowodem i owocem odrodzenia (1Kor 6:19-20; Ef 2:10), a wierzący doświadcza ich w stopniu, w jakim poddaje się kontroli Ducha Świętego w swoim życiu poprzez wierne posłuszeństwo Słowu Bożemu (Ef 5:17-21; Flp 2:12b; Kol 3:16; 2P 1:4-10). To posłuszeństwo powoduje, że wierzący coraz bardziej upodabnia się do wizerunku naszego Pana Jezusa Chrystusa (2Kor 3:18). To upodobnienie osiąga swój punkt kulminacyjny w momencie osiągnięcia przez wierzącego chwały przy przyjściu Chrystusa (Rz 8:17; 2P 1:4; 1J 3:2-3).

 

Wybranie.

 

Uczymy, że wybranie jest aktem Bożym, przez który Bóg, przed założeniem świata, wybrał w Chrystusie tych, których łaskawie odradza, zbawia i uświęca (Rz 8:28-30; Ef 1:4-11; 2Tes 2:13; 2Tm 2:10; 1P 1:1-2).

 

Uczymy, że suwerenny wybór nie stoi w sprzeczności ani nie neguje odpowiedzialności człowieka, żeby się upamiętać i zaufać Chrystusowi jako Zbawicielowi i Panu (Ez 18:23, 32; 33:11; J 3:18-19, 36; 5:40; Rz 9:22-23; 2Tes 2:10-12; Ap 22:17). Jednakże, ponieważ suwerenna łaska zawiera w sobie sposób otrzymania daru zbawienia jak i sam dar, suwerenny wybór w rezultacie przyniesie to, co Bóg ustala. Wszyscy ci, których Ojciec powołuje do Siebie, przyjdą w wierze, a wszystkich tych, którzy przychodzą w wierze, Ojciec przyjmie (J 6:37-40, 44; Dz 13:48; Jk 4:8).

 

Uczymy, że niezasłużona łaska, której Bóg udziela całkowicie zdeprawowanym grzesznikom, nie jest związana z żadną inicjatywą z ich strony czy z Bożym przewidywaniem, co oni mogliby zrobić z ich własnej woli, lecz pochodzi wyłącznie z suwerennej Bożej łaski i miłosierdzia (Ef 1:4-7; Tt 3:4-7; 1P 1:2).

 

Uczymy, że nie można postrzegać tego wyboru jako opartego tylko na abstrakcyjnej suwerenności. Bóg jest prawdziwie suwerenny, ale realizuje tę suwerenność w harmonii z innymi Jego atrybutami, zwłaszcza z  Jego wszechwiedzą, sprawiedliwością, świętością, mądrością, łaską, i miłością (Rz 9:11-16). Ta suwerenność będzie zawsze wywyższać wolę Bożą w sposób całkowicie zgodny z Jego charakterem, jak to zostało objawione w życiu naszego Pana Jezusa Chrystusa (Mt 11:25-28; 2Tm 1:9).

 

Usprawiedliwienie.

 

Uczymy, że usprawiedliwienie przed Bogiem jest aktem Bożym (Rz 8:33), przez który uznaje On za sprawiedliwych tych, którzy przez wiarę w Chrystusa, upamiętują się od swoich grzechów (Łk 13:3; Dz 2:38; 3:19; 11:18; Rz 2:4; 2Kor 7:10; Iz 55:6-7) i wyznają Go jako suwerennego Pana (Rz 10:9-10; 1Kor 12:3; 2Kor 4:5; Flp 2:11). To usprawiedliwienie leży poza jakąkolwiek cnotą czy dziełem człowieka (Rz 3:20; 4:6), obejmuje przypisanie naszych grzechów Chrystusowi (Kol 2:14; 1P 2:24) i przypisanie sprawiedliwości Chrystusa nam (1Kor 1:30; 2Kor 5:21). W ten sposób Bóg może być “sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa” (Rz 3:26).

 

Uświęcenie.

 

Uczymy, że każdy wierzący jest oddzielony dla Boga przez usprawiedliwienie i dlatego jest uznany za świętego i identyfikowany jako święty. To uświęcenie jest statusowe i natychmiastowe i nie powinno być mylone ze stopniowym uświęcaniem. Uświęcenie to dotyczy położenia wierzącego, a nie jego obecnego postępowania albo stanu (Dz 20:32; 1Kor 1:2, 30; 6:11; 2Tes 2:13; Hbr 2:11; 3:1; 10:10, 14; 13:12; 1P 1:2).

 

Uczymy, że przez działanie Ducha Świętego istnieje też stopniowe uświęcanie, przez które stan wierzącego jest sprowadzany bliżej do statusu jaki wierzący ma wobec Boga dzięki ofierze Chrystusa. Przez posłuszeństwo Słowu Bożemu i udzielenie mocy przez Ducha Świętego wierzący jest w stanie prowadzić życie we wzrastającej świętości zgodnie z wolą Bożą, stając się coraz bardziej podobnym do naszego Pana Jezusa Chrystusa (J 17:17, 19; Rz 6:1-22; 2Kor 3:18; 1Tes 4:3-4; 5:23).

 

W tym względzie uczymy, że każda zbawiona osoba jest zaangażowana w codzienny konflikt, gdzie nowe stworzenie w Chrystusie prowadzi walkę z cielesnością, ale adekwatne zabezpieczenie zwycięstwa jest zapewnione przez moc mieszkającego w nim Ducha Świętego. Walka ta, niemniej jednak, pozostaje z wierzącym przez całe ziemskie życie i nigdy nie jest całkowicie zakończona. Wszelkie twierdzenia o wyeliminowaniu grzechu w tym życiu są niebiblijne. Wyeliminowanie grzechu nie jest możliwe, lecz Duch Święty rzeczywiście zabezpiecza zwycięstwo nad grzechem (Gal 5:16-25; Ef 4:22-24; Flp 3:12; Kol 3:9-10; 1P 1:14-16; 1J 3:5-9).

 

Bezpieczeństwo i pewność zbawienia.

 

Uczymy, że wszyscy odkupieni, raz zbawieni, są utrzymywani mocą Bożą i w ten sposób są bezpieczni w Chrystusie na zawsze (J 5:24; 6:37-40; 10:27-30; Rz 5:9-10; 8:1, 31-39; 1Kor 1:4-8; Ef 4:30; Hbr 7:25; 13:5; 1 P 1:5; Jud 24).

 

Uczymy, że przywilejem wierzących jest radowanie się z pewności ich zbawienia dzięki świadectwu Słowa Bożego, które jednakże, zdecydowanie zabrania korzystania z wolności chrześcijańskiej jako sposobności do grzesznego życia i cielesności (Rz 6:15-22; 13:13-14; Ga 5:13, 25-26; Tt 2:11-14).

 

Oddzielenie.

 

Uczymy, że w Starym i Nowym Testamencie nawołuje się jasno do oddzielenia od grzechu i że Pismo jasno wskazuje, że w dniach ostatecznych nasilą się zjawiska odstępstwa i życia światowego.

 

Uczymy, że  z powodu naszej głębokiej wdzięczności za niezasłużoną łaskę Boga nam okazaną i ponieważ nasz wspaniały Bóg jest tak godzien naszego całkowitego poświęcenia, wszyscy zbawieni powinni żyć w taki sposób, aby zademonstrować naszą uwielbieńczą miłość do Boga po to, aby nie przynosić w niczym ujmy naszemu Panu i Zbawicielowi. Również uczymy, ze oddzielenie się od religijnego odstępstwa oraz światowych i grzesznych praktyk jest nakazane nam przez Boga (Rz 12:1-2, 1Kor 5:9-13; 2Kor 6:14-7:1; 1 J 2:15-17; 2 J 9-11).

 

Uczymy, że wierzący powinni być oddzieleni w naszym Panu Jezusie Chrystusie (2Tes 1:11-12; Hbr 12:1-2) i potwierdzamy,

że życie chrześcijańskie jest życiem posłusznej prawości, która odzwierciedla naukę Błogosławieństw (Mt 5:2-12) i nieustanne dążenie do świętości (Rz 12:1-2; 2Kor 7:1; Hbr 12:14; Tt 2:11-14; 1J 3:1-10).